Sahipsizler’in gelecek bölümlerinde tempo iyice yükselecek, kimse güvende olmayacak.
Devran, Hazar’ın ölmediğini ve hâlâ hayatta olduğunu kesin olarak öğrenir öğrenmez kan beynine sıçrar. Artık geri dönüş yoktur; o, karanlığın en derininden bir intikam planı kurar. Hedef bellidir: Hem aşireti hem de çevresindeki herkesi sonsuza dek susturmak.
Oteldeki devir teslim töreni, herkesin gözü önünde patlar. Devran tam o anda Hazar’ın gerçek kimliğini ifşa eder: “Aras yaşıyor!” diye haykırır. Salon bir anda buz keser. Ama bu sadece fitilin ateşlenmesi gibidir; asıl patlama henüz gelmemiştir. Çünkü Hazar gerçekten ölmemiştir. O gece, iki adam arasındaki savaş resmen başlar. Bu kez kurşun değil, kan değil; bu bir iktidar savaşıdır, bir miras kavgasıdır, bir intikam hikâyesidir.
Devran koltuğu bırakmamak için dişine tırnağına takar. Aşiretin tüm ileri gelenlerini etrafına toplar, “Beni satanı yaşatmam” tehdidiyle kimseyi yanaştırmaz. Hazar ise sessizce, soğukkanlılıkla ve acımasızca hazırlanır. Gölgede ittifaklar kurar, eski hesapları tek tek kapatmaya başlar. Devran’ı sadece devirmek değil, yerle bir etmek istiyordur.
Tam bu kaosun ortasında, Balı birden her şeyi hatırlar. Geçmişteki tüm ihanetler, yalanlar, acılar bir anda zihnine üşüşür. Hafızasını geri kazanması, konakta tam anlamıyla bir deprem etkisi yaratır. İlk işi Yavuz’dan kaçmak olur. Çılgın gibi kapı kapı dolaşır, “Beni burada tutamazsın!” diye bağırır. Ama Yavuz bırakır mı? Asla. Balı’yı kolundan tutup geri çeker ve “Artık kaçış yok, herkes bedelini ödeyecek” der.
Bu fırtına Azize’yi ve kardeşlerini öyle bir sarsar ki, aile denen kavram bir gecede yerle bir olur. Kimin kime dost, kimin kime düşman olduğu belli değildir artık. Herkes kendi sırrını, herkes kendi intikamını taşır.
Savaş yeni başlıyor. Ve bu kez kazanan olmayacak; sadece hayatta kalan olacak.
