- bölümde hikâye artık sadece dört duvar arasında değil, bütün ülkenin ekranlarında, telefonlarında, meydanlarında yaşayacak. Bir büyükşehir skandalı patladığında medya adeta aç bir sürü gibi saldırıya geçiyor: Televizyonlar canlı yayın araçlarını kapıya dayıyor, gazeteler manşetleri kan kırmızı basıyor, sosyal medya ise saniyede binlerce yorumla karakterleri linç ediyor ya da kahraman ilan ediyor. Nazım bir gecede “günah keçisi” ya da “mağdur” damgası yiyor; itibarının ipleri birer birer kopuyor, kimse neye inanacağını bilemiyor.
Bu bölüm tamamen algı savaşlarının sahnesi. Kriz masaları, gece yarısı PR toplantıları, avukatların soğuk terle yazdığı savunmalar, danışmanların “şunu söyle, şunu asla söyleme” fısıltıları… Sızdırılan belgeler, kesilmiş videolar, “gizli kaynak” etiketli mesajlar ortalığı cehenneme çeviriyor.
Süreyya için bu kaos aynı anda hem kılıç hem kalkan. Kamuoyunun sempatisini kaparsa intikamı çok daha kolay ve çok daha tatlı olacak; ama aynı sempati bir anda tersine dönerse bu kez avdan avcıya dönüşebilir. Herkes onu izliyor, herkes onun bir sonraki hamlesini bekliyor.
Gazeteciler kapıda kamp kurmuş, avukatlar dosyaları masaya vuruyor, canlı yayın mikrofonları uzanıyor… İzleyici hem mahkeme koridorlarında nefes nefes koşuyor hem de karakterlerin gözlerindeki korkuyu, öfkeyi, çaresizliği iliklerinde hissediyor.
Ve bölümün son saniyesinde… Telefonlara düşen o kısa, bulanık ama yeterince net kayıt. Bir ses, bir görüntü, bir cümle… Her şey bir anda ters yüz oluyor. Ekran kararırken 4. bölümün temposu çoktan cehennem hızına ulaşmış oluyor.
Artık geri sayım başladı. Kim ayakta kalacak, kim linç edilecek? Bu kez karar mahkemede değil, milyonların parmak uçlarında.
