Gözleri Karadeniz’in son bölümünde Azil, Karadeniz’in hırçın dalgaları arasında ölümle dans ederek o tehlikeli teslimatı sağ salim bitiriyor. Bu cesaret, Ertuğrul’la aralarındaki bağı çelik gibi sağlamlaştırıyor. Ama içinde bir fırtına daha var: Güneş İstanbul’a gitti mi, gitmedi mi? Bilmemek Azil’i içten içe kemiriyor.
Tam o sırada Güneş, tam uçağa binecekken Hâkim’in son anda havaalanındaki müdahalesiyle İstanbul hayalini bir kenara bırakıyor. Rize’ye geri dönüyor, çocuklarla geçirdiği her an ciğerlerine yeniden hava dolduruyor. Sanki uzun zamandır unuttuğu bir huzuru hatırlıyor.
Azil, Fatoş’tan Güneş’in hâlâ burada olduğunu duyduğu gibi koşarak yanına gidiyor. İlk kez, yılların kırgınlıkları, yanlış anlamalar, suskunluklar masaya dökülüyor. Göz göze, yürek yüreğe… Konuşuyorlar. Gerçekten konuşuyorlar.
Güneş gözlerini kaçırmadan söylüyor: “Sana hâlâ âşığım Azil… Ama içimdeki güven bir kere çatladı. Onu yeniden inşa etmek zaman alacak.” Azil bu kez ne saklanıyor ne kaçıyor. Gözlerinin ta içine bakarak, sesi titreyerek ama kararlılıkla cevap veriyor: “Bu sefer duygularımı gömmeyeceğim. Senin hayatında kalabilmek için ne gerekiyorsa yapacağım. Bu defa pes etmek yok.”
Ve biz ekran başında, o iki yaralı kalbin yavaş yavaş birbirine doğru attığı o ilk cesur adımı izlerken nefesimizi tutuyoruz. Belki de bu kez, gerçekten iyileşecekler…
