Meryem’in ani ölümü, aileyi derin bir yasın ve bitmeyen suçluluk duygularının içine gömecek; evin duvarları adeta kararmış, her köşe fısıltıyla dolmuş olacak. Halit, her zamanki tilki kurnazlığıyla bu acıyı kendi silahına dönüştürecek, Reyhan’ın kapısına gece yarısı dikilecek ve soğuk bir sesle, “Ya benimle evlenirsin ya da bu evde taş üstünde taş kalmaz,” diyecek. Reyhan’ın kaçacak hiçbir yeri kalmayacak.
Öte yandan Serkan, Aslı’nın boğazına yapışmış gibi baskıyı gittikçe artıracak; gözlerinin içine bakıp, “Sözünden dönersen, ödeyeceğin bedel sadece senin hayatın olmayacak,” diye fısıldayacak.
Aras ile Aslı ise sonunda, yıllardır içlerinde büyüttükleri o yasak aşkı yüksek sesle kabul edecekler. Bir an, sadece bir an, her şeyi yakıp kavurup kaçmayı düşünecekler. Ama gerçek, kapıyı yumruklamaya devam ediyor: Görev, aile, borç, namus… Aslı gözyaşlarını yutkunarak geri çekilecek, “Seni ancak böyle koruyabilirim,” diyecek ve kendi kalbini avuçlarında ezerek Serkan’ın teklifini kabul ettiğini ilan edecek.
Mutluluk, bir kez daha kurban edilecek.
