Cihan ve Alya’nın aşkı, mahkeme salonunun soğuk duvarlarında bile eriyip gitmedi.
Evlilikleri baştan beri bir zincirdi; zorla takılmış, içlerini yaralayan bir zincir. Mutlu değillerdi, bunu artık ikisi de yüksek sesle söylüyordu. “Boşanalım,” dediler, “yeniden doğalım.” Hakimin karşısında elleri titrerken, dudaklarından “Birbirimizi sevmiyoruz” yalanı döküldü. Ama gözleri… Ah o gözler, yıllardır sakladıkları gerçeği haykırıyordu: Hâlâ deli gibi âşıktılar.
Boşanma kararı çıktı. İmza atıldı, mühür basıldı. Resmen bitti.
Ama kalpleri aynı şeyi fısıldıyordu: “Bu bir son değil, sadece yeni bir başlangıç.”
Cihan, Alya’nın elini son kez tutarken kulağına eğildi ve usulca söyledi:
“Boşanalım evet… Ama bir gün, özgür olduğumuzda, gerçekten bizim istediğimiz bir hayatın içinde… belki bir çocukla geri döneriz birbirimize.”
Alya’nın gözleri doldu, gülümsemesi titredi. Çünkü biliyordu:
Ne kadar uzaklaşırlarsa uzaklaşsınlar, bu aşk onları hep aynı kapıya çıkaracaktı.
Boşandılar.
Ama kalplerindeki imza asla silinmeyecek.
