Sevgi, insanlığın en temel ihtiyacıdır; tıpkı su gibi yaşamı besler ve ayakta tutar. Kalplerimizdeki sevgi pınarları kuruduğunda, insanlık çölleşmeye başlar. Empati, şefkat ve hoşgörü gibi değerler yok olur, yerini bencillik, öfke ve nefret alır. Bireyler arasındaki bağlar zayıflar, toplum çözülmeye yüz tutar.
Sevgi, yalnızca romantik bir duygu değil, aynı zamanda insan olmanın özüdür. Kendimize, çevremize ve tüm canlılara duyduğumuz sevgi, dünyayı daha yaşanabilir bir yer haline getirme potansiyeline sahiptir. Sevgi pınarlarını canlı tutmak, insanlığın geleceği için hayati önem taşır. Unutmayalım ki, sevgiyle yeşeren bir dünya, susuz kalmayan bir insanlık demektir.
Sevgi Biterse Dünya Çöllerleşir
